Reisdag 42: Kaikoura peninsula walkway en crayfish

22 november 2018 - Kaikoura, Nieuw-Zeeland

De kids en ik zijn de dag begonnen in ons bad met massagestralen, van deze luxe wilden we natuurlijk een keer gebruik maken Er kwamen echter bij gebruik van de spa-functie zwarte fliebertjes in, dus Quint was er direct klaar mee en ik werd er eigenlijk ook niet blij van, we zijn lekker verder gaan douchen.

Het is een mooie dag vandaag, blauwe lucht met witte wolken en 16 graden. Met spijkerbroeken aan begonnen we aan een wandeltocht over het schiereiland, maar waar zijn die afritsbroeken als je ze nodig hebt? Het is vandaag bijna windstil en voelt veel warmer aan door de brandende zon. De wandeling is wel erg leuk: van Kean viewpoint naar Whalers bay over het gras op de klif, terug over de stenen en rotsen langs de waterkant (eb). Onderweg zien we veel zonnende en een paar zwemmende zeehonden, broedende meeuwen, mooie schelpen, iedereen vermaakt zich opperbest. Na de wandeling hebben we trek, en vlakbij zit een stalletje dat verse vis verkoopt en waar het heel druk is, goed teken! Roeland smult van de ‘crayfish’ (kreeft), de kinderen van brood met gebakken witvis en ik van brood met zalmsteak: alles is even lekker! 

Wat grappig is om te zien, is dat de Chinezen hier echt hun geld laten rollen, want met de crayfish die op basis van gewicht/maat individueel geprijsd zijn, kiezen ze vaak de grootste. In Australië waren de locals ook al wat minder enthousiast over Chinezen, die alleen maar naar dingen wijzen, weinig tot geen Engels spreken en met bankbiljetten wapperen. Was trouwens ook boeiend met een groep Russen, die na ons eten wilde bestellen. De dame die orders opneemt vertelt dat ze in alle talen menukaarten heeft, waarop ze gelijk ‘English’ roepen, om daarna ‘crayfish’, ‘crayfish’ te blijven zeggen, terwijl ze 10x uitlegt dat de volgende lading zo aangeleverd wordt en dat mensen dan o.b.v. maat en prijs een keuze kunnen maken.

We rijden terug richting ons appartement waar vlakbij een wijnhuis zit dat vandaag open is, met een restaurant waar we mogelijk morgen willen lunchen. Daar aangekomen blijkt dat de wijngaard door slecht advies voor 80% verloren is gegaan, er wordt geen wijn meer gemaakt. Wat resteert is een prachtige ruimte qua afwerking en inrichting met fantastisch uitzicht, waar nu een restaurant zit met nieuwe uitbaters, maar er is helemaal niemand, echt een sneu gezicht. We gaan er dan ook niet lunchen morgen, want hoe goed ‘t mag lijken, als er niemand komt kunnen ze nooit alles vers serveren.

We vertrekken weer, Zeger moet nog slapen en we willen eerst nog wat boodschappen halen. Thuis gekomen duikt de kleinste zijn bed in, ik maak met Quint wat opdrachten uit zijn Bobo-tijdschrift, Roeland doet een spelletje op zijn telefoon en gaat even later koken. Drankje erbij, niets meer aan doen. De bloemkool, aardappels en hamburger vallen erg in de smaak. Na nog even buizen gaat het kroost weer lekker naar bed. Wij schrijven weer wat verhaaltjes, doen een wasje, etc. Het was een relaxed dagje, we pakken hier echt even onze rust omdat we hier niet zo veel ‘moeten’ en we genieten daar echt onwijs van!

Foto’s