Reisdag 47: Abel Tasman National Park

Vandaag vroeg op, want rond 8:00 uur moeten we vertrekken, zodat we rond 9:00 uur in Kaiteriteri zijn, waar de Wilson tour/‘ferry’ vertrekt. Ik ben een beetje brak, want ik ben tot 2:00 uur bezig geweest om onze achterstand in het uploaden van reisverslagen en foto’s in te lopen, maar het valt wel mee. Zeger was weer vroeg vanmorgen, maar nadat Fleur ‘m teruggelegd had, is hij om 7:30 uur nog niet wakker. Uiteindelijk rijden we keurig om 8:10 uur weg en blijken we zonder al te veel inspanning voor 9:00 uur aan te komen.

Met een ‘long coffee’, wat een espresso is met toegevoegd water (een ‘short coffee’ is een espresso), stappen we aan boord. Het weer is goed, dus de meeste mensen zitten boven, wij lekker beneden, dan heeft Zeger wat speelruimte. Het is jammer dat de eergisteren voorspelde 4 zonuren deze ochtend er uiteindelijk niet zijn, maar het blijft een mooie tocht. We varen langs meerdere stranden, waar de loopplank uitgezet wordt en er mensen afstappen, tot we ineens stil blijven liggen... Een hydraulische slang heeft het begeven, dus de loopplank kan niet meer omhoog. Gelukkig heeft de schipper nog reserve onderdelen, dus de jongens kijken gebiologeerd toe hoe hij via een luik het ruim in klimt. Onderdeel gevonden, nog even wat sleutelen en met een klein kwartier varen we verder. Wij maken deze ochtend een lange tocht, zo ver als er gevaren wordt, om op de route terug uit te stappen bij Tonga Beach (officieel Tonga Quarry) om via Bark Bay naar Medlands te lopen, zodat we daar weer kunnen instappen.

Onderweg maken we nog een korte stop bij één van de onbewoonde eilandjes in zee, waar vaak zeehonden huizen. Vandaag liggen er ook weer genoeg, inclusief een enkele pup. Quint vindt het nog steeds interessant, al zou je denken dat hij inmiddels een beetje klaar zou zijn met alle zeehonden, aangezien we ze bijna dagelijks hebben gezien de laatste week. Het is fijn dat het nog steeds bijzonder voor hem is!

Na bij Tonga Beach afgezet te zijn, moet er eerst nog een sanitaire stop gemaakt, al is dat geen pretje... De ammoniakdampen komen je tegemoet voor de deur open gaat. We krijgen Quint zo ver om met z’n neus dicht in de WC te plassen, want hij stond al bijna achter het WC-hok met z’n broek op z’n enkels. We wassen nog even onze handen, smeren ons in, eten een boterham, hijsen Zeger op mijn rug en dan... zijn we eindelijk klaar voor vertrek! De wandeling komt weer precies uit qua aangekondigde tijdsduur, heel fijn dat het zo consistent is. De klim is echter wel een forse! We komen bijna op het hoogste punt wat ouderen tegen van goed in de 70 zonder ‘wandeloutfit’, waarvan we het bewonderenswaardig vinden dat ze deze wandeling doen van bijna 2 uur (en voor hun nog wel ietsje langer). Quint houdt het weer goed vol en Zeger valt in slaap op mijn rug. Na een half uur slapen wordt Zeger weer wakker, maar we zijn ook bijna bij Bark Bay. Via een hangbrug lopen we langs een kleine waterval en komen bij een soort kampeergebouw van de DOC (Department of Conservation), waar iedereen mag schuilen en waar ook slaapzalen zijn. Het is er een drukte van belang, want er is een groep leerlingen van een middelbare school met 4 begeleiders. Wij schuilen onder het afdak en uiteindelijk ook binnen, want onze boot gaat pas over een kleine anderhalf uur en het begint precies te regenen. Helaas voor de jongens wordt het dus niet gezellig spelen aan het goudkleurige zandstrand. Zeger vindt ‘t geen probleem, die maakt met iedereen die schuilt voor de regen een dolletje, en wil ook door onbekenden opgetild worden (tegen je aanstaan, armen omhoog en dan lief kijken). Hij loopt de schoenen van Quint aan iedereen te showen (we moesten binnen onze schoenen uit) en daarna bij iedereen ‘boks’ te doen. Het is geweldig om te zien hoe iedereen geniet van onze lieve mannetjes! We krijgen steeds vaker te horen hoe leuk en lief ze beiden wel niet zijn. Zeger komt ook regelmatig Quint een knuffel geven en Quint helpt Zeger waar hij kan. Echte broederliefde!

Helaas blijft het miezeren als we naar het strand lopen waar de boot aan zal komen. Poeh, daar staan flink wat mensen te wachten. Je vraagt je af hoe het kan dat er zoveel mensen op de boot mee mogen, want onze heenreis was het veel rustiger terwijl de boot officieel was volgeboekt. Gelukkig vinden wij een plekje beneden om te zitten. Zeger en Quint hebben een stoel gevonden bij een aantal mensen van een Nederlands reisgezelschap, waar ze heerlijk mee gaan zitten spelen. Deze vuist op deze vuist en schateren dat de jongens doen! Ondertussen stoppen we nog een paar keer en er blijven maar mensen bijkomen. Inmiddels is het gelukkig droog en komt er een zonnetje doorheen, dus boven op het dek is het ook weer te doen. Wij blijven rustig  zitten en na een uurtje stappen we van de boot. Het was een leuke dag!

In de auto blijft Quint maar zeggen dat hij honger heeft. Het is half 5 en hij heeft om half 3 nog brood op, dus het zou wel mee moeten vallen. De koek lijkt een beetje op, dus ons plan om ergens iets te eten is waarschijnlijk slim, want boodschappen doen en koken zal nog wel even duren. We zien niet direct iets in het stadje waar we doorheen rijden, dus we gaan naar Mapua, vlakbij ons huisje. We komen terecht bij een ‘Tavern’ waar ze buiten ‘Family Friendly’ hebben staan en dat blijkt binnen helemaal te kloppen. Er is veel ruimte en de jongens kunnen lekker spelen met een paar meisjes en het speelgoed dat er staat. We eten samen gegratineerde mossels voor en daarna eten de jongens gebakken vis met frites en salade, tenminste, Zeger probeert een paar keer een blaadje. Fleur eet een salade met kip en ik besluit voor een pizza met gerookte zalm te gaan. Het smaakt allemaal goed en de jongens eten alles op. Het dessert is matig, maar het mag de pret niet drukken. 

Terug bij ons huis halen we de auto leeg en pakken we de tassen en koffers opnieuw in. We gaan morgen met de Interislander naar het Noordereiland, dus dat betekent: auto inleveren bij Europcar, bagage inchecken, boot op. Op het Noordereiland staat er weer een auto klaar, dus daar kunnen we de boel inruimen en door naar onze accommodatie. Wel een gedoe, want alle voorraad aan boodschappen moet ergens ingestopt/ingepropt, maar ja, hoort erbij. Zo lekker naar bed en dan hopen dat de jongens het iets later maken morgenochtend.