Reisdag 27: Otagu Peninsula, Dunedin & ‘landende’ pinguins

Het is stralend weer, en daar gaan we dan ook goed gebruik van maken vandaag. We maken ‘s ochtends kennis met Vic en Tessa, en ze hebben nog een paar goede tips voor ons. Een van die tips is dat er zeeleeuwen op het strand te vinden zijn bij Allens Beach aan de zuidkant van het schiereiland waar we ons op bevinden, en we besluiten daar heen te rijden. Over een hoop gravelwegen moeten we, maar dan komen we bij een breed en zeer rustig zandstrand. De eerste zeeleeuw ligt nagenoeg naast de strandopgang te slapen, we zitten goed! We lopen een eind over het strand, en die moeite wordt beloond met nog twee zeeleeuwen. Aan het eind hebben we wel twee huilende kinderen: Zeger is toe aan zijn middagslaap, maar de speen ligt in de auto en Quint zeurt ook dat hij moe is. We blijken ook ruim 4 km gelopen te hebben, gelukkig laat het vooruitzicht van een banaan en een snoepje bij de auto het aantal decibellen iets afnemen.

De kids vallen allebei in de auto in slaap, en ik ook. Roeland rijdt ons veilig naar Dunedin, de relatief grote Universiteitsstad hier vlakbij. Als iedereen weer wakker is en we een parkeergarage hebben gevonden gaan we lunchen. De kaart is beperkt omdat het inmiddels al na 14 uur is, maar de kids genieten vooral van de inktvisringen en dat is leuk om te zien. Als we naar buiten lopen en een paar meter verderop even stil staan, spreekt een jongen van een jaar of 25 ons aan vanaf het terras: Die kleine in de wagen zat net naar mij te kijken. Dat wordt echt een hartenbreker als ie groot is met z’n blonde haren en felblauwe ogen. Hahaha, supergrappig.

Voordat we Dunedin verlaten rijden we nog even naar Baldwin Street, volgens Guinness World Records de steilste straat ter wereld met een stijgingsgraad van 38 procent, toerist als we zijn pikken we die nog even mee! Roeland en Quint bereiken de top, ik blijf op 2/3 met Zeger steken die niet gedragen of beetgehouden wil worden. Prima, dan niet verder, maar het is te steil om zelf te lopen. Staat Quint boven aan Baldwin Street zegt hij ‘kijk papa, een bush turkey’ (soort kalkoen die we in Australië overal tegenkwamen), maar is het gewoon een kip! Hij past zich hier snel aan, zullen we maar denken. Hahaha.

Thuis wordt er gespeeld met de driewieler en loopfiets die Vic en Tessa nog hadden van hun kinderen (inmiddels dertigers). Roeland managet intussen de BBQ die gevuld is met worstjes en groene asperges. Een andere tip die we van Vic & Tessa kregen, was om de ‘tour’ te boeken waarmee je de pinguïns aan kan zien komen. Fleur lukt het deze nog even te boeken, dus om 19:30 uur vertrekken we naar het Albatroscentrum, waar we ons om 20:15 uur moeten melden. De weg was her en der één baan, doordat ze bezig zijn om rotsen in zee te storten om de weg te verbreden, maar de vertraging valt mee. We zijn er netjes op tijd. Vanaf de parkeerplaats zien we ook nog een albatros vliegen. Dit is de enige plek ter wereld waar ze op het vasteland nestelen, verder alleen op eilanden in de oceaan, dus we vallen met ons neus in de boter. Met een spanwijdte van 3 meter zijn ze enorm indrukwekkend! Zeger gaat in de draagzak bij mij, dus Fleur kan met Quint luisteren naar de introductie, terwijl ik een rondje loop met een verzettende Zeger op m’n rug.

Eindelijk is het zo ver, het is gaan schemeren en we gaan naar beneden. Er is een mooi aangelegde vlonder met een hek eromheen, waaronder verlichting gemonteerd is die niet hinderlijk is voor de pinguïns. Het is nu kijken of we in de zee een donkere vlek kunnen zien aankomen, want pinguïns verplaatsen zich (meestal) in groepen. Het lijkt alsof een paar verkenners vooruit arriveren, al moeten we even goed kijken. Ze zijn echt heel erg klein! Net zo hoog als de meeuwen die op het strand staan. Het is zoeken naar een mooie plek om te kijken, want ondanks het verzoek om te rouleren, zijn er een paar Aziaten en Scandinaviërs die hun plek niet willen afstaan... Uiteindelijk hebben we toch een momentje vooraan, waarop Zeger even z’n rust vindt. Hij kan eindelijk goed de pinguïns zien. Wat is het prachtig om te merken hoeveel indruk het ook op dat kleine mannetje maakt! Genieten! 

Het licht gaat uit en we gaan terug naar boven. Het was zeker de moeite waard met de jongens en met de warme avond was het echt heel goed te doen. In de auto slapen de jongens vrijwel direct, dus na een klein half uurtje rijden leggen we ze er lekker in. We drinken nog een borrel en duiken er daarna ook zelf lekker in!