Reisdag 10: Wandelen, wandelen, wandelen!

We hebben goed geslapen, wel vonden we het een beetje spannend om Quint boven in het stapelbed te laten liggen. Zeger beneden konden we nog wel ‘beveiligen’ met 2 kastjes en een stoel, tegen het uit bed rollen. Gelukkig ging het super met Quint, zelfs met de nachtelijke plas, toen hij zelf uit bed was geklommen! Hoog tijd dus voor het klusproject thuis met de halfhoogslaper, die een boomhut of piratenschip moet worden. Zeger doet het ook perfect in een gewoon bed, behalve dat hij natuurlijk ‘s morgens direct er uit komt, terwijl hij thuis ‘gekooid’ is in z’n ledikant en zich daardoor makkelijker nog eens omdraait.

Vandaag is het zondag, dus we hadden gisteren al besloten om niet vandaag, maar morgen naar de Australia Zoo te gaan, want dat zal vast schelen met Australiërs die vrij zijn en op maandag weer moeten werken. Ook is het weer voor vandaag matig, dus we doen er verstandig aan om onze regenjassen bij de hand te houden.

Na het ontbijt met daarbij een heerlijke ananas, rijden we een 500 meter naar een wandeling rondom Mount Tibrogargan. Het is 3,3 kilometer rondom de berg, waarbij aangegeven is dat de wandeling geschikt is voor wandelaars op niveau 4 van 5, dus best pittig. Het is nog droog en warm, 27 graden, dus genoeg water mee en wat te eten. Het is qua aangelegde paden wel prima te doen voor Quint en ook voor Fleur met Zeger op haar rug is ‘t goed te doen. Wat bijzonder is, is dat er zoveel verkoolde bomen staan, waar soms ook gewoon stukken van doorgroeien. Dit gebied heeft ook regelmatig een bosbrand nodig en de bomen kunnen er dus ook goed tegen.

Ergens iets voorbij de helft, merken we dat we Quint wel een beetje moeten gaan stimuleren, want z’n schoenen moeten opgeladen worden. ‘Nee papa, ik moet niets eten, ze moeten aan een echte stekker om op te laden!’. De tactiek wordt tellen tot 500 stappen en dan stoppen we voor een snoepje. De 500 had ik zomaar als getal genoemd, vrezend voor weerstand, maar het werd gelijk geaccepteerd. De eerste 100 tellen deden we alle tellen, maar om niet buitenadem te raken, gingen we over op tientallen. Bij de 500 kwamen de snoepwormpjes uit de tas. Uiteindelijk hadden we 3 snoepmomenten, toen we bij 350 tellen op het startpunt van het rondje kwamen. Quint herkende het en hij ging met frisse moed in versnelde pas naar beneden. Zoals je al kunt raden, was het na 3x roepen ‘Pas op Quint straks val je!’, natuurlijk raak op de laatste 100 meter... Zo was het helaas geen ‘victorie’-moment aan ‘t eind.

Je zou het bijna niet geloven, maar het vooruitzicht op regenwoud, maakte dat een nieuwe wandeling toch wel leuk was. Wat is het toch een bikkel, die Quint! Op naar Mary Cairncross Scenic Reserve! Wat een bijzonder stuk natuur, je loopt vanaf het visitor center écht een regenwoud in. Nadat we binnen hadden bekeken wat er qua dieren te spotten viel, begon ‘t precies te regenen (en we hoorden onweer) toen we het regenwoud in wilden. Als echte Nederlanders lieten we ons echter niet kennen, dus met de kap over de buggy, de regenhoes over de rugtas en een pet op ons hoofd liepen wij het woud in! Indrukwekkende bomen, geluid van kikkers en af en toe een bush turkey, terwijl we toch maar even een plek zochten om te schuilen. De zwaarste regen was voorbij, dus we konden verder, in een vrijwel leeg regenwoud, want maar weinig anderen trotseerden de regen.

We hadden inmiddels tweederde van de wandeling erop zitten, toen we ineens 2 wallaby’s (Red-legged pademelon) vlak voor ons over het pad zagen springen. Supergaaf! Even later stond Fleur een foto van de 3 mannen te maken, toen er nog 2 achter haar langs sprongen. Heerlijk geluksmoment, Quint en ik druk roepend: “Mama, achter je”, terwijl Fleur met enig ongeloof omdraaide. De pretogen van Quint zijn echt geweldig op dit soort momenten! Zeger is trouwens ook supergoed in het spotten van vogels en dieren. Je ziet aan de kijkrichting dat hij alles telkens ook ziet. Een dierenspotter in spé met de ogen van z’n vader!

Met 7 gespotte wallaby’s in onze achterzak gaan we nog even kijken bij de Gardners Falls, op een paar kilometer er vandaan. Dat blijkt een plek voor locals te zijn die er vanaf een hoge boom sierlijk het water in slingeren. Leuk om even te kijken, maar het wordt zo donker als de nacht, dus tijd voor een ‘up-tempo’ wandeling naar de auto. Zo gaat ‘t echt los, dus we zitten met slechts enkele druppels precies op tijd in de auto. Via de supermarkt terug naar onze accommodatie.

Terwijl we de boodschappen opruimen krijgen de kids een worstje en brood van een ander gezin aangeboden dat bijna klaar is met eten en dit over hebben. Ze hebben ook een zoon van vier, schept een band! De kids eten met smaak, bakje cherrytomaten en bakje blauwe bessen erbij, ijsje toe en wij gaan er ook bij zitten met brie, salami, gerookte zalm en wijn.

We hebben gezellig met hem zitten kletsen, zij ging op een gegeven moment hun zoon douchen, en van koken kwam natuurlijk niets meer, maar dat kan morgen wel weer. Dit is wel echt heel leuk aan zo’n gedeelde keuken!