Reisdag 23: Bungee! En alpaca’s

Vandaag vertrekken we uit Queenstown. Wat is het weer anders vandaag, grauw en later in de ochtend flinke regen. Het uitzicht vanaf ons appartement is ook een stuk minder indrukwekkend, we hebben echt geluk gehad de afgelopen dagen. 

We pakken de spullen in, en Roeland en de jongens zetten mij af bij het verzamelpunt voor AJ Hackett bungy, omdat ik straks de Catapult ga doen: een soort horizontale bungy waarbij je weggeschoten wordt. In 1,5 seconde naar een snelheid van 100 km/uur, met een kracht van 3G op je lichaam. 

Met een busje worden mijn mede-slachtoffers en ik naar de Nevis-vallei gebracht, waar je kan bungyjumpen, de Catapult kan ondergaan of de Swing kan doen (een soort enorme schommel: eerst vrije val, dan schommelen met een uitslag van 300 meter). Er staat een speciale playlist op met o.a. Mercy, Jump around, Personal Jesus en Highway to hell, lekker toepasselijk! En toch heb ik er wel zin in, ik vind het gaaf om te gaan doen. In de Nevis-vallei schijnt zowaar de zon en na voor de derde keer wegen, gelukkig laten ze niets aan het toeval over, krijg ik een bewijs in mijn handen gedrukt dat ik naar dé Catapult mag gaan. Ik moet over een metalen brug naar het platform toe lopen en dan zie je al de kloof onder je, het is HOOG! Op het platform word ik helemaal ingesnoerd en daarna opgehesen. Nog even zwaaien voor de camera, aftellen, en dan laten ze me gaan. Horizontaal vlieg ik weg, wat een kracht, om al heel snel zittend aan het elastiek nog een beetje te bouncen, maar dat voelt al niet meer spannend, echt alleen maar leuk, en ik kan lekker om me heen kijken voordat ze me ophijsen. Het is echt minder eng dan de bungyjump die ik ooit in Zuid-Afrika gedaan heb, het duurde eigenlijk te kort, en smaakt stiekem naar meer, adrenaline is verslavend! Gelukkig heeft een andere springer een filmpje gemaakt, kan ik het nog eens herbeleven en aan de mannen laten zien. Voor nu is het tijd om terug te gaan met het busje, om onderweg een nieuwe playlist te horen te krijgen, ditmaal met o.a. R.E.S.P.E.C.T..

Ondertussen heeft Roeland met de kinderen gefacetimed met opa Bert en oma Marijke, uitgecheckt en de boodschappen voor de komende dagen gedaan (op vlees na). Om 12.30 pikken ze me op. We rijden na een tussenstop na een uur met een lekkere warme lunch met vissoep en fish en chips, door naar Manapouri, een resterende rit van ongeveer 1,5 uur. Onderweg zien we talloze heuvels met vooral schapen, koeien en ook herten. De kleuren van de vegetatie wisselen zich af, veel heldergeel tussendoor, de regen verdwijnt af en toe en we zien ook nog even de zon: een prima rit dus. 

De eigenaar van ons nieuwe huisje, Ray, houdt alpaca’s, en nadat we de zooi uitgeladen hebben bij ons huisje in ‘t dorp en even binnen hebben gedold met de jongens, rijden we terug naar zijn boerderij om te ‘helpen’ met het voeren van de alpaca’s. Bij Quint durven ze wel uit de bak te eten, maar Zeger vinden ze te onvoorspelbaar qua bewegingen en vooral qua geluid, met hun gevoelige gehoor. Ray vertelt o.a. dat ze de helicopter van de buurman met heel, heel, heel veel schapen, al minuten eerder waarnemen. Die schapen staan namelijk over zo’n uitgestrekt gebied, dat ze anders niet te controleren zijn. Erg leuk om de alpaca’s een keer gevoerd te hebben en bij ze in de wei te hebben gestaan. De jongens slapen ‘s avonds weer gezellig samen, blijft schattig!