Reisdag 30: Helikopter, helikopter, mag ik met je mee omhoog? Hoog in de wolken...

Wat een geluk, na de kou en bewolking van gisteren is het vandaag prachtig blauw met hier en daar een wolk, geen wind van betekenis, en dat komt goed uit, want we gaan vandaag.... met een helikopter over een zuidelijk stuk van Mount Aspiring National Park vliegen!!! De route naar Makarora een uur verderop is prachtig en na al die grauwe dagen een verademing in dit frisse ochtendlicht. We melden ons iets na 9 uur, omdat we om 9:30 uur zouden vliegen en volgens onze beschrijving een half uur voor die tijd aanwezig moeten zijn, maar we staan voor 10:00 uur op de planning. Helaas komt onze piloot ook nog te laat, want die dacht een vlucht om 11:00 uur te hebben, dus al met al zitten we iets voor half elf in de helikopter. We hebben ons niet verveeld, lekker gekeken naar de andere vertrekkende en terugkomende helikopter, en naar een klein geel vliegtuig wat af en aan vloog om mensen naar een wandelpunt te vliegen. Voor we gaan krijgen we nog de verplichte veiligheidsinstructie en dan mogen we naar buiten!

Wij gaan niet met, wat volgens onze piloot, de Lamborghini onder de helicopters is, maar met een ‘sportscar’. Ik begrijp niet helemaal wat daar voor ons nu beter aan zou zijn, maar als ik het goed begrijp is onze (van binnen wat meer geleefde) helikopter meer ‘fun’ om mee te vliegen en bochten te maken. Wat wel bijzonder is, is dat onze helikopter een maatje kleiner is qua zitplaatsen, waardoor we een privévlucht hebben! Zeger gaat met mij achterin, zodat Fleur met Quint voorin kan zitten. Zeger voorin zou echt niets worden, met al die knoppen. We krijgen allemaal een hoofdtelefoon op, Zeger eentje zonder microfoon, dus hij blijft de eerste paar minuten voor we opstijgen steeds aan de mijne zitten. Dan gaan we de lucht in! We beginnen met een lage vlucht door het dal over de rivier, even wennen is het wel. Fleur is al eerder met een helikopter mee gevlogen, maar voor mij is dit voor het eerst. Je merkt hier op sommige stukken al wel wat van de thermiek en wind, ik ben alvast blij dat we geen uur gaan vliegen. Mijn gebrek aan zeebenen en vleugels is vast wel duidelijk inmiddels. Zeger is moeilijk te peilen, mogelijk heeft die ook wat onrust in z’n maag, al vind hij het naar buiten kijken wel interessant. Het is wel onwijs indrukwekkend, zeker als we geleidelijk omhoog gaan en bij de gletsjer komen. WOW! Ondertussen hoor ik Fleur voorin een paar keer aan Quint vragen of alles goed is, want die wordt wel erg stil. Na de wagenziekte op de rit naar Milford Sound gaan de alarmbellen wat sneller. Het (b)lijkt loos alarm, waarschijnlijk wel een beetje misselijk, maar ook erg onder de indruk. Ik moet vooral even slikken als we over de gletsjer heen zijn en het dal in ‘duiken’. De thermiek is echt duidelijk merkbaar, dus de helikopter gaat wel even wat heen en weer en naar boven en beneden. Het naar buiten kijken is echter zo geweldig, dat ik het voor geen goud had willen missen. Wat hebben we weer een geluk gehad qua weer!

Na het landen nog even een foto met z’n vieren voor de helikopter en dan op naar de mooie ‘pools’ en ‘falls’ langs de route richting de kust. De ‘Blue Pools’ zijn vlakbij, dus na 10 minuten rijden maken we een mooie wandeling over ‘hangende bruggen’ naar prachtige blauwe ‘pools’, kleine uitgediepte ‘mini-meren’ tussen waterval en snel stromende beek/rivier. Quint kan even lekker klauteren, maar we zien ook wel wat ‘sandflies’ en Zeger blijft pogingen doen om zich uit de draagzak te worstelen, dus we blijven niet te lang hangen.

Aangezien beide heren binnen een paar minuten op de achterbank snel in slaap vallen, rijd ik door naar het verste punt wat we vandaag willen bekijken ‘Roaring Billy Falls’. Korte wandeling van nog geen half uur retour, met een slapende familie in de auto wandel ik deze even alleen. Het is een uitgestrekte vlakte van stenen, met een rivier en een ‘roaring’ waterval. Leuke plek voor een 360 graden foto, maar géén ‘must see’, dus terug bij de auto hoeft Fleur niet ook nog te lopen en rijden we naar een volgende plek. In de tussentijd worden de jongens wakker, dus die kunnen mooi mee kijken bij de andere watervallen op de route, zoals de ‘Thunder Creek Falls’, waar het water echt met veel kabaal naar beneden stort. Korte stukjes vanuit de auto, dus makkelijk om even snel te kijken. Mount Aspiring National Park was hiermee voor ons best goed te doen met de jongens, al hadden we anders graag een langere wandeling gemaakt. Nu rijden we terug om in Wanaka lekker thuis bij te komen.