Reisdag 38: Charming Creek walkway & Cape Foulwind walkway

Vanmorgen starten we rustig op met de jongens, ze krijgen een boterham en een glas melk in de gemeenschappelijke ruimte, waar het ontbijt klaar staat voor zelfbediening. Het continentale ontbijt is overal hetzelfde: ‘houdbaar’ brood, jam/honing/pindakaas, ontbijtgranen/muesli, melk, sap, vruchtenyoghurt en fruit. Je mist je kaas en vleeswaren wel vergeleken met je eigen boodschappen en het Europese continentale ontbijt. Het is luxe dat het allemaal is klaargezet, maar het is ook luxe dat we meestal zelfvoorzienend zijn, dat merk je ook met de kids.

Rond half 10 zitten we in de auto, op weg naar onze eerste wandeling van de dag, de Charming Creek walkway. Fleur heeft wederom goede voorbereiding gedaan, dus uit een paar opties heeft deze wandeling haar voorkeur. Het is een pad over een oud, ongebruikt spoor naar een kolenmijn. Ik had niet verwacht dat het Quint zoveel plezier zou geven! Hij is al vanaf het begin supervrolijk en heeft echt zin om te wandelen. Onderweg gaan we allemaal restanten zien uit de tijd dat er hier nog kolen werden ‘gemijnd’. Met Zeger op mijn rug en Fleur met een volle rugtas starten we aan onze tocht naar Watson’s Mill, op ‘1 hr 15 min’. Inmiddels zijn we er achter dat de wandelingen inclusief onze stops behoorlijk goed kloppen, dus met de Mangatini Falls op 1 uur, denken we dat het leuk genoeg zal zijn om heen en terug te lopen.

Na zo’n 500 meter komen we bij een plek met 2 roestende oude kolenwagons, waarvan het hout flink aan het vergaan is. Quint vindt het prachtig, juichend stapt hij erin en begint hij een mooi verhaal te vertellen over hoe ze gebruikt werden. Een paar honderd meter verderop staat een overkapping met uitleg over de private spoorlijn en de overslag van hout en kolen. Quint kruipt onder de kap van de locomotief die ergens weg staat te roesten: “Alweer iets stoers, papa!”

Terwijl we over het oude spoor lopen, wat overigens een smal spoor is dat grotendeels verdwenen is onder de grond, hebben we af en toe prachtige doorkijkjes naar de kreek/beek naast ons. Op sommige plekken maakt het water een enorm kabaal, terwijl het tussen grote rotsen naar beneden stroomt. Via een brug langs de beek, passeren we een kleine waterval, terwijl we verderop door een uitgehakte tunnel wandelen, waar vroeger de trein doorheen ging. Aan het einde van de tunnel loopt het voetpad langs de berg, want de rails zijn naar beneden gestort en liggen er nog te roesten.

Via een lange hangbrug steken we de kreek over, om na een paar honderd meter bij de Mangatini Falls uit te komen. Het is een oorverdovend gekletter van water, maar voor Quint lonkt vooral de donkere tunnel, waar het pad verder gaat. Het is dus geen twijfel dat we sowieso nog door gaan tot Watson’s Mill. Na een kwartiertje staan we bij oude stoomketels te lezen en kijken hoe ze het spoor destijds hebben aangelegd en hoe ingenieus ze de wagons af en aan lieten rijden. We besluiten dat 4 kilometer terug lang genoeg is, dus gaan niet verder. Op de route terug loopt acrobaat Quint een stukje over een zwevend stuk rails, terwijl Zeger jaloers trappelt op mijn rug. Zeger houdt ‘t prima vol gelukkig, al wil hij wel gelijk 2 handen van mij, zodra Quint mij een hand wil geven. Ik neem op de terugweg de tijd om te genieten van al het moois en probeer wat leuke foto’s te maken. Met af en toe een snoepje in het verschiet blijft het de gehele 8 kilometer leuk. Bij de auto eten we even een boterham en drinken we nog even. Zodra we rijden vallen beide heren in slaap!

Met 45 minuten arriveren we bij de zeehonden kolonie, waar de jongens nog heerlijk doorslapen. Ondertussen zien we in de verte wel wat regen aankomen, dus we hopen dat ze zo wel wakker worden. Quint is de eerste en terwijl we ons insmeren, wordt Zeger ook wakker. Even het tempo erin, Zeger op m’n rug en aan de wandel. Terwijl we op weg gaan verdwijnt de zon achter de regenwolken en wordt ‘t fris. Boven aangekomen, begint het precies te miezeren als we bij de zeehonden staan te kijken. We hebben al op een mooiere plek met beter weer zeehonden gezien, dus Quint is snel uitgekeken. Snel weer terug richting auto. Gelukkig valt het mee qua regen en stappen we zo goed als droog weer in voor een klein stukje rijden naar de vuurtoren. Een wandeling van een paar kilometer heen en terug vinden we teveel van het goede voor vanmiddag. Bij de vuurtoren blijkt minder te zien dan gehoopt, dus na de klim oomhoog de helling op, lopen we weer terug, lekker de auto in op naar onze accommodatie!

Terug aangekomen gaan we lekker zitten met een biertje erbij en weten de jongens het gelijk goed voor zichzelf te regelen. Er zit een groep van 5 mannen met zakken chips, er ligt nog een zak op tafel, dus vraag ik aan Cat & haar collega (zij runnen de accommodatie vandaag) of de chips van hun is. Helaas voor de jongens, maar... ze heeft zelf nog chips, dus komt de vraag of de jongens wat chips mogen. De gretige blik van Zeger is geweldig. Quint eet rustig, Zeger schrokt ze naar binnen. Als ze op zijn, laat ik Zeger de dichte zak chips naar de mannen brengen en raad eens waar hij mee terugkomt... een volle hand chips. Hahahahaha. Even later staat ie weer te schooieren bij de mannen die het prachtig vinden. Dan is het tijd voor het eten: lam met voor de rest dezelfde groente en aardappels als gisteren, maar dat smaakt er niet minder om. Heerlijk! Als we al propvol zitten van het eten volgt er ook nog eens een warme brownie met een bol ijs. Voor de jongens zelfs een eigen portie vanavond, ‘t moet niet gekker worden!

Moe maar voldaan liggen ze vrijwel direct te slapen. Wij doen niet al te veel later onze ogen dicht. Zo lekker om op je bed te liggen met die 11 kilometer van vandaag in de benen.