Reisdag 39: Kahurangi National Park (The Arches)

Na wederom een redelijke nacht (de bedden zijn erg hard) en een lekker ontbijt, hebben we het plan om te gaan wandelen in een nationaal park ten noorden van Karamea. Het is maar 83 kilometer rijden, maar dat geeft in deze omgeving een verwachte reistijd van.... bijna 2 uur. Belangrijk onderdeel van de tijd wordt veroorzaakt doordat de laatste 17 kilometer over ‘gravelroad’ gaat. Na een enerverend stukje bochtenwerk over een berg, rijden we een tijdje langs de kust voor we aankomen bij de entree van Kahurangi National Park. De 14 kilometer naar de Oparara Arches zijn niet toegankelijk met een camper en auto’s mogen niet hoger dan 2m80 zijn. De gravelroad is zo slecht niet van kwaliteit, dus we rijden uiteindelijk 1,5 ipv 2 uur tot we bij de parkeerplaats aankomen van waar we kunnen wandelen.

Na een korte check van de informatieborden, besluiten we eerst naar de grot te gaan, die is een klein stukje verder rijden en niet meer dan een paar minuten lopen. Goed om er even in te komen, want de volgende wandeling zal 1,5 uur zijn. Quint heeft er zin in om de grot in te gaan, maar vooral omdat we zo’n leuke lamp hebben. Via AliExpress heb ik een lampje gekocht om over de klep van een cap te doen. Past ook over de klep van Quint z’n minion-cap, dus hij hoopt dat hij ‘m op mag. Uiteindelijk is het inderdaad een paar minuten lopen voor we bij de grot zijn. Er is niet heel ver in te lopen, maar de craquelé vloer in de grot en afbeeldingen van spinnen die er eitjes leggen maken het een heel avontuur. Uiteindelijk zien we geen spinnen en kunnen we niet al te diep de grot in, simpelweg te nauw. Buiten zien we echter een trap, dus gaan we maar eens kijken waar we daarmee terecht komen. Eenmaal boven zien we dat er nog een grot is waar we via een trap naartoe kunnen afdalen. Deze grot is vele malen groter dan de vorige, dus hier kunnen we onze lamp echt gebruiken. Na een meter of 50 gaat er een bocht naar rechts, dus zonder lamp zie je echt niets hier, ook met een lampje van een iPhone kom je nergens. We doen even alle lampjes uit om te laten zien hoe donker het is, maar Quint vindt ‘t eng, dus doen we ze snel weer aan. Los van de afmeting van de grot is deze niet heel bijzonder, dus wandelen we terug naar de auto. Onderweg komen we een weka tegen, op zich niet bijzonder, maar deze heeft een jong bij zich, wat we nog niet hadden gezien.

Wandeling 2, de echte wandeling, is een wandeling naar de Moria Gate Arch, die vernoemd is naar de brug naar Moria uit Lord of the Rings. Ik heb geen foto’s gezien en er niets over gelezen, dus geen idee wat te verwachten. De wandeling er naartoe is prachtig, dicht begroeide rotswanden, bemoste bomen, met de zon door de bomen echt betoverend. Het is een luxe dat ze dit pad zo mooi aangelegd hebben, door hier 15 maanden te kamperen. Indrukwekkend zo’n project! Dan komen we bij het bordje ‘Moria Gate Arch’, met als tekst erbij: ‘Acces to arch through cave’. Dat wordt spannend! En dat wordt ‘t in zekere zin ook, we moeten namelijk een meter of 10 afdalen over natte rotsen en dat is met Zeger op mijn rug nog wel een spannend iets. Gelukkig hangt er een ketting én hebben we goede schoenen, dus het gaat uiteindelijk prima. Ook Quint doet ‘t super stoer! Beneden komen we op één van de mooiste plekken die ik heb gezien, het is indrukwekkend hoe zo’n ‘open grot’/ natuurlijke brug eruit ziet. Het water dat er doorheen stroomt, kleine stalactieten, uitgesleten plekken op de grond van vallende druppels. Echt een geweldig mooi plaatje, helemaal met de zon aan beide kanten van de ‘brug’. De klim omhoog gaat ook weer prima, dus op naar de rest van de wandeling! 

Quint vindt het jammer dat we niet over de brug kunnen lopen, dus begint wat te morren. We lopen ondertussen weer aardig wat meters omhoog, dus ik voel ‘m inmiddels wel weer in m’n benen met die 13 kilo op m’n rug. Na een minuut of 10 komen we bij een mooie doorkijk en wat blijkt.... We hebben gewoon boven over de brug naar Moria gelopen! Quint staat nog een beetje ontkennend te kijken, maar ziet nu ook waar we zijn. En daar komt z’n glimlach, een tevreden wandelaar! We kijken nog even hoe mooi het is en gaan daarna weer verder. We komen vandaag weer op het punt dat we ‘possum-vallen’ gaan tellen om Quint te motiveren. Die staan er behoorlijk veel, want in 2050 wil Nieuw-Zeeland volledig vrij zijn van alle ‘import-roofdieren’. We zetten de teller op 10 en na de eerste 4 die ik aanwijs, probeer ik Quint een beetje te plagen, door telkens als er eentje staat Quint te zeggen ‘kijk eens daar’, terwijl we langs een val lopen. Hij heeft ‘t snel door, hahaha. De wandeling is best pittig, veel stukken omhoog en weer naar beneden, blij als we straks bij de auto zijn. Quint is ook blij als we bij de weg aankomen en nog maar 400 meter naar de auto moeten. Zeger heeft ondertussen een leuk spelletje bedacht: op papa z’n rug slaan is in galop! Dus bij een paar tikken tussen m’n schouderbladen huppel ik met Zeger op m’n rug vooruit. Schaterlachende Zeger en Quint vindt ‘t ook mooi. Heerlijk dat de jongens nog wel lol hebben. Bij de auto drinken we wat, gaan we naar de WC en vinden we het eigenlijk wel prima om te gaan, tenminste... Quint vond ‘t wel mooi geweest, maar Fleur had ‘t overleg even gemist, dus na kort overleg zegt Quint: ‘ik heb nog wel energie om een wandeling te maken!’ Held! Tenminste, ik was er ook wel een beetje klaar mee, maar ja, we zijn hier maar één keer.

De 3e wandeling, de Oparara Arch Track, is derhalve een ‘bonus’. We hadden al gehoord van een ouder stel dat we onderweg tegenkwamen dat het 25 minuten enkele reis was én een compleet andere wandeling. Gelukkig blijkt dat ook echt zo, dus we komen genoeg mooie plekken tegen om het de moeite waard te maken. Sommige stukken is het erg nat, maar onze schoenen zijn waterdicht, dus geen probleem! Bij de ‘Arch’ zijn we onder de indruk van de compleet andere ‘brug’, deze is echt enorm! Hier gaan we gelukkig niet meer overheen hoeven te klimmen, want alleen al de boog is 37 meter hoog, 48 meter breed en 200 meter lang. De wind blaast hier doorheen, dus we gaan snel weer uit deze windtunnel. Het was absoluut de moeite waard om deze gezien te hebben, wat is die Quint tocht een bikkel!

Zeger heeft er zin in de terugweg, vanaf het moment dat we van de parkeerplaats afrijden, zet hij een monotoon ‘heeeeeeee’ in. Met alle hobbeltjes onderweg geeft dat zo’n lekker staccato ‘he-heee-he-he-he-he-heee-he’-effect, dus wij zijn er na 100 meter wel klaar mee. Quint doet er echter nog een stapje bovenop, maar gaat lekker bijdehand met z’n vingers in z’n oren zitten. Zeger doet lekker mee, dus de jongens horen niets, Fleur en ik worden er gillend gek van. Gelukkig is het na 250 meter zo goed als klaar, want Quint stopt en voor Zeger is gelukkig de lol eraf. De hele weg hebben we, net als heen, geen tegenliggers over de ‘gravelroad’, dus dat scheelt weer achteruit rijden. Bij de uitgang zie ik nog 2 auto’s voor ons uitrijden, terwijl er al even niemand van het parkeerterrein vertrokken was, dus gelukkig hadden wij op dit stuk geen last van angstige rijders. Valt trouwens best mee qua last van langzaam verkeer, ondanks dat de snelwegen hier ook ‘gewone’ wegen zijn met één baan heen en één baan terug. Er zijn best wat plekken waar langzaam verkeer kan uitwijken om ruimte te geven, wat ook herhaaldelijk op borden wordt aangegeven.

De jongens hebben bij terugkomst al weer geluk, want er is nog een stukje deeg over bij het maken van pizzabodems voor de volgende dag, dus.... een mini-pizza met tomatensaus, plakjes mini-worst en kaas. Smullen dus, terwijl we lekker een drankje drinken bij de open haard. Echt genieten samen! De jongens geven Cat een dikke knuffel uit dankbaarheid. Het eten is weer heerlijk, met pulled-pork en de inmiddels bekende groentegerechten. Het was een heerlijke dag!