Reisdag 43: Zeehonden & minigolf

Vandaag niet al te veel spannends in de planning, want het is, zoals eerder al geschreven, heerlijk om even een moment weinig te moeten. Het weer is vandaag best aardig, het zou vrijwel de hele dag droog moeten blijven, dus goed wandelweer. Onderweg komen we erachter dat ik de plattegrond van de wandelroutes niet zo zorgvuldig had opgeborgen (handig....), maar Fleur heeft er vertrouwen in dat we de wandeling wel gaan vinden. Na ongeveer 5 kilometer op een ‘gravelroad’ vermoeden we dat het pad nergens heen zal leiden waar we kunnen wandelen, dus rijden we terug. 

Gelukkig hebben we maps.me en vinden we een alternatieve locatie om te wandelen op een kilometer of 15 rijden, waar ook een zeehondenkolonie te zien moet zijn. Er is veel werk aan de weg, waarbij we op een paar kilometer voor de wandellocatie beginnen te vrezen... Er is hier zoveel werk aan de weg. Over een stuk van honderden meters staan zeecontainers achter elkaar in een lange sliert als veiligheidsbarrière tegen instortende wanden en vallende rotsen. En ja hoor, waar we naartoe hadden willen rijden komen we inderdaad niet, los daarvan staan er 2 graafmachines die de weg er blokkeren. Ook hier vermoedelijk aardbevingsschade van 2 jaar geleden waardoor de weg sowieso ontoegankelijk is. Gaat lekker vandaag... (not)

Gelukkig zijn ze al wel heel ver met het pad langs de zeehondenkolonie, waar een betonnen looppad is aangelegd met een stevig hek erlangs. Veilig voor mensen en het zorgt ervoor dat je ook niet bij de zeehonden kunt komen, die daardoor ook ongestoord op de rotsen kunnen zitten. Terwijl Zeger slaapt, blijf ik in de auto zitten, terwijl Fleur met Quint naar de zeehonden gaat kijken. Er zijn er hier heel veel en ze zijn lekker actief, dus genoeg te zien. Fleur en Quint zijn echter al best snel weer terug, maar daardoor heeft Quint nog wel zin om samen met mij te gaan kijken. Op sommige plekken zien we zeehondenpups samen met hun ouders, op andere plekken zijn er wat jonge mannetjes aan het vechten en even later zien we een grote dikke zeehond achter een vrouwtje aangaan. Leuk om zoveel activiteit te zien, want gisteren lagen ze vooral te chillen. Quint wordt wat omgeduldig als ik een filmpje sta te maken en stoot druk springend z’n hoofd tegen ‘t hek, maar na 2 tranen gaat ‘t wel weer. Eén minuut later lopen we richting auto.... struikelt hij over z’n eigen voeten voor we een stap gezet hebben... <zucht> Twee kapotte knieën, beetje bloed, maar hij is ontroostbaar. Op de arm, m’n best doen om z’n knieën niet tegen m’n shirt te krijgen, lopen we naar mama. Het is pas 11:00 uur, maar de koek is echt even helemaal op bij Quint.

We rijden weer terug richting Kaikoura, waarbij we al vrij snel ‘Nins bin’ tegenkomen, die Fleur al in de Lonely Planet had gezien. Het is een klein eettentje (4 gaspitten, een frituur, een koelkast en een werkblad), waar je al sinds de jaren ‘70 terecht kan voor o.a. crayfish. Het is pas 11:30 uur, maar we gaan toch even kijken. Een hele crayfish gaat er nog niet in, maar de jongens waren vroeg wakker, dus een portie ‘battered fish’ gaan de jongens wel lusten. Ik ga eindelijk de ‘whitebait’ proberen, die ik al vaak op borden langs de weg had gezien, zonder te weten wat het is. Het blijken kleine visjes, die ze met opgeklopt ei bakken, een soort visomelet dus. Het blijkt verrassend lekker en het is leuk dat de jongens het ook gewoon proeven en Zeger (hoe kan het ook anders) er meer hapjes van wil. Tijdens het bepalen van de bestelling werd al duidelijk dat degene die de zaak runt een Nederlander is, tenminste hij is er geboren. Hij is vermoedelijk vrij jong deze kant op gegaan, want hij verstaat al het Nederlands wel, maar spreken gaat niet al te soepel meer. Wel leuk om te horen dat hij zelf de crayfish en andere vis vangt in het stukje zee hier direct bij het eettentje. 

Met de gehavende knieën van Quint schatten we de wandelbehoefte als beperkt in, dus gaan we in Kaikoura minigolfen. Quint heeft het al eens eerder met ons geprobeerd in Zweden vorig jaar, dus we weten al dat ‘t met Zeger niets wordt, maar Quint zou er best wat van moeten kunnen inmiddels. Leuk vindt Quint het zeker! Het liefste rent hij vooruit naar de volgende hole, nadat hij de hole al hockeyend heeft afgemaakt. In combinatie met Zeger die wegloopt en steeds maar weer valt over alles waar hij over kan vallen, is het een matig succes. Het is zeker leuk om te doen, maar het vreet ook bij ons energie. Af en toe neemt Quint even de tijd en hij weet zowaar 2 keer een ‘hole in one’ te maken! Zeger probeert het tussendoor ook even en heeft even een moment rust. Bij de 18e hole mag de bal in een walvis gespeeld en daarmee is de bal weg en het spel klaar. Zeger mag z’n bal in de bek stoppen en daarna maken wij ook de hole af. Het is daarna nog even lekker grappen en grollen bij de walvis, terwijl de jongens hun bal proberen terug te vinden in de vis, waarna we de clubs terugbrengen. Het ‘loket’ is ook een uitgifte van een brouwerij, waar we een fles van 1,25 of 2 liter kunnen laten vullen, dus na de IPA geproefd te hebben, nemen we daar 1,25 liter van mee.

We besteden de middag in het huisje, drinken lekker het bier en maken een mixed grill van steak, burgers en kip, met een lauwwarme salade van tomaat, champignons, ui, paprika en komkommer. Geroosterde boterham erbij en helemaal klaar! De jongens eten naast het vlees, lekker komkommer en paprika, terwijl ze wat droge pasta’s eten die over waren van gisteren. Ze vinden de pasta’s zo heerlijk, dus super fijn! Toch nog een prima dag, al begint Quint na het eten te klagen dat hij had willen wandelen... Prima Quint, doen we nog genoeg komende tijd! De pijn aan z’n knieën is in elk geval weer weg! Wij kijken ‘s avonds een keer een film, Fleur heeft heel hard gelachen bij Bridget Jones’ Baby, die ik voor haar had gedownload.