Reisdag 56: Waitonga falls & Ohakune

Vandaag onze laatste volle dag in National Park, waarbij het weerbericht wederom weinig goeds voorspelt. We starten de ochtend met regen, maar het begint ineens op te klaren, dus we laten de boel de boel en gaan snel op weg richting Ohakune. Vanaf Ohakune komen we vanaf een andere kant Mount Ruapehu op. Gisteren zijn we vanaf Wakapapa al doorgereden tot het einde van de weg, waar skiliften waren, vandaag doen we hetzelfde via de Ohakune Mountain road. 

We stoppen echter eerst voor een mooie wandeling van omgeveer 1 uur en 20 minuten naar Waitonga falls. Deze wandeling is qua tijdsduur dus een stukje korter vergeleken met de tocht van gisteren, maar het blijkt wel een pittige. We voelen onze benen nog wel namelijk, na die 118 verdiepingen en meer dan 10 kilometer. Dat deze dag straks eindigt op slechts 6 kilometer, maar wel met 70 verdiepingen zegt genoeg. Het is al vrij snel veel omhoog, waarbij je hoopt dat je van bovenaf een waterval gaat zien, maar het is echt berg-op-berg-af, waarbij we vandaag op meer dan 1200 meter beginnen, terwijl we gisteren op 600 meter begonnen. De vermoeidheid van gisteren gecombineerd met de hoogte, mag de pret echter niet drukken. Zeger houdt zich goed op mijn rug, terwijl Quint vandaag ‘stabiel’ geen zin heeft, maar het wel goed volhoudt.

We lopen eerst beschut omhoog, om daarna boven op de berg te staan, die bedekt wordt door drassig gebied met veel plassen. Gelukkig zijn alle wandelingen hier echt fantastisch goed verzorgd, want het ‘vlonder’-pad ligt er uitstekend bij. We lopen naar de andere kant en dalen daar in relatief korte tijd flink, om bij de waterval uit te komen. Elke stap naar beneden doet mij al weer pijn, want ik weet dat ik zo met de ballast van Zeger op m’n rug weer omhoog moet. Tussendoor worden we vandaag zowaar meerdere keren ingehaald, dat gebeurt ons eigenlijk weinig, omdat we meestel best snel lopen en anderen inhalen. De inhalers waren ook van een andere klasse vandaag, eentje kwam zelfs hardlopend voorbij. Die had de kuiten van een topatleet!

We rijden na terugkomst bij de auto nog door tot het hoogste punt dat voor ons bereikbaar is. Leuk om Quint even te laten zien hoe skiliften eruit zien en om zelf te zien hoe de boel opgezet is qua wintersport. Je moet hier echt een heel stuk rijden voor je bij de piste bent! We kunnen ondanks de bewolking behoorlijk ver kijken. We zien veel regen in de lucht en als we naar Ohakune rijden hebben we al snel de eerste druppels op de ruit tijdens de afdaling.

We lunchen en doen boodschappen in een normale supermarkt, om rond half 5 weer ‘thuis’ te komen. Zeger is helemaal blij met het doosje waar we de boodschappen in hadden meegenomen en Quint geniet met mij van een animatiefilm, Monster vs. Aliens, dus fijn om het vandaag bescheiden te hebben gehouden qua wandelen. Fleur bakt pannenkoeken en de jongens gaan lekker in bad. Echt even lekker ontspannen!